powiększ zdjęcie

DEPRESJA. JAK JĄ ROZPOZNAĆ I LECZYĆ?

22.10.2018

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) depresja jest najczęściej spotykanym zaburzeniem psychicznym i główną przyczyną niezdolności do pracy. Depresja zbiera coraz większe żniwo nawet wśród z pozoru szczęśliwych ludzi sukcesu, dlatego należy być wyczulonym na jej symptomy maskowane często przez objawy innych schorzeń.

Depresja jest coraz powszechniej występującym schorzeniem we współczesnym świecie. Chorują na nią ludzie w każdym wieku. Kobiety dwukrotnie częściej niż mężczyźni. Szacuje się, że na depresję zapada od 14,4% do 18% społeczeństwa. Według  Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) na depresję choruje ponad 350 mln mieszkańców naszej planety. WHO przewiduje, że choroba ta w 2030 roku będzie na 2 miejscu listy przyczyn niepełnosprawności w krajach wysokorozwiniętych. Niestety jedynie 1/5 chorych korzysta z opieki medycznej, a jeszcze mniej podejmuje się leczenia psychiatrycznego lub psychoterapii. Wynika to najczęściej z bagatelizowania objawów, wstydu, strachu przed stygmatyzacją lub skutkami ubocznymi działania leków.

 Jak rozpoznać depresję?

Dwie twierdzące odpowiedzi na poniższe pytania mogą  oznaczać depresję:

  1. Czy w ostatnim miesiącu byłeś często przygnębiony lub miałeś poczucie beznadziei?
  2. Czy w ostatnim miesiącu często odczuwałeś spadek przyjemności lub zainteresowania działaniem, które wcześniej dawało ci radość?

Około 20% pacjentów zgłaszający się do lekarzy różnych specjalności lub lekarza pierwszego kontaktu ma niezdiagnozowaną depresję. Bardzo często zdarza się, że przychodzą oni na wizytę z powodu objawów psychosomatycznych takich jak: przemęczenie, bóle brzucha, bezsenność, apatia, bóle głowy, problemy z koncentracją. Niestety tylko 50% z nich dociera potem do lekarza psychiatry. 

Najczęstsze objawy depresji to:

– obniżony nastrój,

– ograniczenie aktywności i zainteresowania otoczeniem,

– problemy ze snem,

– poczucie winy,

– niska samoocena,

– widzenie przyszłości w czarnych barwach.

Objawy depresji są niespecyficzne i z początku trudne do skojarzenia z tą chorobą, dlatego bardzo ważny jest dokładny wywiad lekarski. Istotny jest również czas trwania objawów. Każdy bowiem miewa gorsze dni, jednak jeśli symptomy utrzymują się dłużej niż 2 tygodnie jest to znak, że być może mamy do czynienia z depresją. W powszechnej opinii osoba chora na depresję całymi dniami leży w łóżku patrząc w sufit i nie jest w stanie wykonać podstawowych czynności takich jak umycie się czy ubranie. Depresja może mieć jednak różny stopień nasilenia, od bardzo łagodnego do ciężkiego wymagającego hospitalizacji. Rodzajów depresji jest kilka. Może ona występować ze stanami lękowymi, natręctwami, urojeniami, bólami lub hipochondrią. Chorować mogą osoby na pozór szczęśliwe i odnoszące sukcesy na polu zawodowym czy rodzinnym. Depresja o mniejszym nasileniu może pozwalać na prowadzenie w miarę normalnego, niezmienionego trybu życia. Nie można jej jednak bagatelizować, gdyż im wcześniej podjęte zostanie leczenie, tym większe szanse na całkowite wyleczenie.

Leczenie depresji

Terapia depresji powinna być kompleksowa i łączyć farmakoterapię, psychoterapię oraz psychoedukację. Najczęstszą obawą przed rozpoczęciem farmakoterapii jest lęk przed uzależnieniem oraz działaniami niepożądanymi. Dobrze dopasowane leczenie antydepresantami jest jednak konieczne. Lekarz dobierając lek i dawkę bierze pod uwagę rodzaj depresji oraz stopień jej nasilenia, sposób działania i ewentualne efekty uboczne. Już po 2-4 tygodniach od rozpoczęcia stosowania antydepresantów powinna nastąpić poprawa samopoczucia.

W leczeniu depresji sezonowej występującej najczęściej jesienią i zimą stosuje się również fototerapię, czyli ekspozycję na światło o określonym natężeniu.
Oprócz dobrze dopasowanej farmakoterapii oraz psychoterapii w leczeniu depresji pomocna jest zmiana diety. Najbardziej polecaną dietą jest dieta śródziemnomorska bogata w zielone warzywa, świeże owoce, ryby, chude mięso i nabiał. Niezastąpiona jest również regularna i umiarkowana aktywność fizyczna (zwłaszcza na świeżym powietrzu), która redukuje stres oraz podnosi poziom hormonów szczęścia.

Bibliografia:

  1. Bell R. I wsp. (2011): ,,Suffering in silence: Reasons for not disclosing depression in primary care.”, Ann Fam Med, t. 1 (9), s. 439-446. 
  2. Dudek D., Siwek M. (2007): ,,Współistnienie chorób somatycznych i depresji.”, Psychiatria, t. 4, s. 17-24. 
  3. Pełka-Wysiecka J., Samochowiec J. (2014): ,,Depresja — czy faktycznie zróżnicowana farmakoterapia?”, Psychiatria, t. 11 (3), s. 141-147.
  4. Roca M. i wsp. (2009): ,,Comas A. Prevalence and comorbidity of common mental disorders in primary care.”, J Affect Dis, t. 119, s. 52-58. 
  5. Wojnar M., Dróżdż W., Araszkiewicz A. i wsp. (2002): ,,Badanie rozpowszechnienia zaburzeń depresyjnych wśród pacjentów zgłaszających się do lekarzy rodzinnych”, Psychiatria w Praktyce Ogólnolekarskiej, t. 2, 8, s. 187–198.
Skomentuj artykuł
Popularne wpisy
DAFI na Instagram obserwuj